M. Rahimirad, R. Behrozian, S. Salary Urmia, Islamic Republic Of Iran

Prevalence and severity of asthma in 6-7 years old schoolchildren in Urmia, Iranan (ISAAC) study

M. Rahimirad, R. Behrozian, S. Salary Urmia, Islamic Republic Of Iran 

Introduction: There is increasing prevalence of asthma that is the leading cause of absence of students form school.
Objective: To determine prevalence and severity of asthma and its symptoms in 6-7 years old schoolchildren according to phase one International Study of Asthma and Allergies in Childhood (ISAAC) protocol.
Sample: 3000 student 6-7 years old with random cluster sampling in Urmia, Iran.
Instrument: Persian translated ISAAC questionnaire that were completed by students’ parents.
Results: Prevalence of wheezing ever 15.9% (boys 18.8%, girls 13%), wheezing during last 12 months 9.4% (boys11% girls4.7%) wheezing with exercise 4.2% (boys5.5%, girls 2.9%).
Severity of symptoms were: >4 wheezing attack in last 12 months 2.2% , sleep disturbing wheezing 5.7% and speech disturbing wheeze 1.9%.Diagnosed asthma was too low (1.6%)
Conclusion: Prevalence of asthma in 6-7 years old students in Uremia were lower than developed countries. Asthma symptoms are more common in boys than girls.
Under diagnosis of asthma is too high.
Keywords: Asthma, ISAAC, allergy, Iran, prevalence

Porphyria cutanea tarda and hepatitis C virus

INTRODUCTION – Porphyria cutanea tarda (PCT) is the most common of the hepatic porphyrias. It is due to reduced activity of the enzyme uroporphyrinogen decarboxylase (UROD), causing the subsequent build-up of uroporphyrinogen in the blood and urine. PCT has both sporadic and inherited (autosomal dominant) forms that are indistinguishable clinically. Hepatic UROD enzyme activity is diminished in both disorders. However, erythrocyte UROD activity levels are reduced only in the inherited form.

The clinical manifestations of PCT and the etiologic relation of the sporadic form to hepatitis C virus (HCV) infection will be reviewed here.

Possible triggers of PCT include polyhalogenated hydrocarbons (such as hexachlorobenzene), alcohol, estrogens, and iron overload. It is unclear how these triggers precipitate an attack.

Skin lesions – Skin lesions are frequently the reason that patients with either form of PCT first seek medical attention. Exposure to the sun and/or minor trauma can lead to skin erythema and the development of vesicles and bullae that may become hemorrhagic. Hyperpigmentation, hypopigmentation, hirsutism, and sclerodermatoid changes may develop with passage of time.

Liver disease – Chronic liver disease is a common finding in sporadic PCT. Liver biopsy shows a wide range of changes, including steatosis, mild to severe inflammation, hepatic fibrosis, and cirrhosis. Hepatocellular carcinoma, usually in presence of cirrhosis, also occurs with increased frequency. In contrast, liver involvement appears to be infrequent in inherited PCT.

Most patients (about 80 percent) also have mild degrees of iron overload that was thought to be due to the defect in heme synthesis. However, direct effects of HCV and mutations in the HFE gene that are responsible for hereditary hemochromatosis are thought to be more important factors in the genesis of the iron overload.

RELATIONSHIP TO HEPATITIS C VIRUS – A strong association between the sporadic form of PCT and HCV infection (overall prevalence of HCV of 50%).

Pathogenesis – The mechanism by which HCV infection might cause or act as a trigger for PCT in predisposed subjects is not known. It has been suggested that HCV, a cytopathic virus, is able to decompartmentalize iron from within the hepatocyte, leading to the release of "free" iron. This iron may uncouple cytochrome P450 reductase/cytochrome P450 system, resulting in release of activated oxygen which may decrease UROD activity and provoke an attack.

Chronic HCV infection may impair porphyrin metabolism by reducing the glutathione concentration in hepatic cells.

DIAGNOSIS – PCT is typically suspected on clinical grounds and the diagnosis is confirmed by the demonstration of markedly elevated urine uroporphyrin levels. Values above 800 µg/day are often seen when photosensitivity is present, well above the normal range of 10 to 50 µg/day. The diagnosis can also be made directly by measuring hepatic UROD activity (if available). Erythrocyte UROD activity can also be measured if the inherited form of PCT is suspected.

Once the diagnosis of PCT is established, the HCV status and hepatic iron stores need to be determined. Thus, HCV serological testing (HCV antibody by RIBA and/or HCV RNA by PCR) and liver biopsy should be performed. In addition, genetic testing for HFE mutations should be obtained, and family members screened appropriately.

TREATMENT – Management of PCT has traditionally consisted of avoiding factors which precipitate attacks such as alcohol, estrogens, and exposure to polyhalogenated hydrocarbons. Further therapy is aimed at both symptomatic relief and treatment of HCV infection, if present.

Phlebotomy – Removal of iron by phlebotomy should be attempted in symptomatic patients with a regimen similar to that used for hereditary hemochromatosis. A relatively small amount of iron removal often leads to improvement in both the dermatologic and hepatic manifestations. Remissions may be long-lasting, but relapses are the rule, sometimes in association with resumption of excess ethanol use or iron administration. Relapses respond to additional course(s) of phlebotomies. Patients should be warned that iron supplementation following successful phlebotomy can lead to relapse. It is unclear at present if phlebotomy is beneficial in the minority of patients without hepatic iron overload.

Chloroquine – The antimalarial drug chloroquine has been used successfully in cases of PCT refractory or intolerant to phlebotomy. Chloroquine forms a water-soluble complex with uroporphyrin, thereby removing excess uroporphyrins from the tissue and allowing urinary excretion.

Interferon alfa – Although there is increasing evidence of the efficacy of interferon alfa in chronic HCV infection, its role in HCV-associated PCT has yet to be defined.

RECOMMENDATIONS – In addition to avoiding precipitants of acute attacks, we recommend the following approach to patients with the sporadic form of PCT:

  •  If HCV is present in the setting of hepatic iron overload, we recommend the use of interferon alfa (if the patient is a candidate for treatment) together with phlebotomy (one unit of blood removed weekly until iron deficiency is achieved). Although combination therapy with interferon plus ribavirin has not been studied in this setting, it may be a reasonable alternative based upon its increased efficacy compared to interferon monotherapy in chronic hepatitis C in general. However, ribavirin is associated with hemolysis, which may require adjustment in the rate of phlebotomy.

  •  Phlebotomy alone should be instituted if iron overload occurs in the absence of HCV.

  •  It is unclear if phlebotomy is beneficial in the small number of patients with PCT and normal hepatic iron concentration.  We recommend interferon alfa in combination with ribavirin if HCV is present in this setting.

Masoud  sadreddini ,Gastroenterologist, associated professor of faculty of medicine , Urumieh medical University

msadrodin@yahoo.com 

اهدایک عضو بعد از مرگ ،رویش گل اهدائی در بوستان دیگریست

با ورق زدن صفحات آغازین تاریخ بشریت ؛ آنجا که قابیل برادر خود را در خاک مدفون می کند و داستان پرمایه و عبرت آموز رشک و حسد شیطانی و خصلت های نکوهیده آدمیزاد را به کتاب آفرینش انسان ضمیمه می کند؛ هزاران نکته و  پند عیان می شود که هریک روایتی دارد شنیدنی. اما در بین مجموعه ی آموزه های این داستان شاید نیم نگاهی به  این نکته ظریف و البته بدیهی برای یادآوری آنچه در کشاکش زندگی روزمره و ماشینی کمرنگ و کم مایه شده است ؛ تلنگری باشد به روح زنگار گرفته ما.

پیکر پسر صالح آدم و هزاران نبی و وصی و ولی که روحشان فراتر از عظمت این دنیای دنی بوده ؛ به خاک سیاه سپرده می شود.  شاید برای یادآوری این نکته که پیکر جسمانی انسانها شرف از روح او  میگیرند نه از سلولهای مادی او. دست و پا و سر جوارح انسانها مرکب است از هر ملایین سلول مادی است با ویژگی های خاص و وظایف خاص. اما همین دست و پا در انسانهای رذیل محکوم به بریدن و در انسانهای عزیز مفتخر به بوسه زدن می شوند. آنچه تمایز این دو نوع دست و پا است روح حاکم بر این دست و پاست.

سخن پر واضح و بدیهی اینکه نفس دست و پای انسان فاقد ارزش ماندگار است و در کوتاه مدت زیر خاکی که منزلگاه هزاران مور و مار است پوسیده و پلاسیده می شود . طوری که عزیزترین بازمانده ها حتی توان دیدن این پوسیدگی و تعفن را ندارند. اما تعجب آور اینکه همه تلاش می کنند همین خوراک مور و مار را بسیار زیبا و بسته بندی شده به خاک بسپارند تا بهتر و زودتر از حیض انتفاع خارج شود. مثَل این به خاک سپاری مثَل خانه ای است که قبل از ویران شدن آب و جارو شده و تعمیر و مرمت و نماسازی می شود اما در مقابل دیدگان صاحب آن تخریب میشود.

این دید، واقع بینانه است نه بدبینانه. بدون شک آنها که پیچش مو را می بینند و درکی فراتر از ظواهر دارند ، می دانند که شرف مکان به تمکین است نه به فیزیک مکان. عزت جوارح آدمی به روح اوست نه به زیبایی و زشتی آن. آنها که درون را از ورای ظاهر می بینند ، وقایع زیر خاک را در تجسم عینی واضح تر از روی خاک می بینندو می دانند که همه ی آنچه با عزت و احترام به خاک می سپارند ، ‌یکسال بعد پوسیده و پلاسیده می شود.

دقیق تر ببینیم و واقع بینانه تر بنگریم و به این سئوال بهتر پاسخ دهیم که چرا جسمی پوسیدنی را که می تواند ماندگار شود و جان و سلامت فرد دیگری را نجات دهد اینگونه بی بها به خاک روانه کنیم ؟ چرا ماتم از دادن عزیزمان را با سرور نجات زندگی یک انسان معاوضه نکنیم که او خود فرمود : هر که انسانی را نجات دهد مانند این است که همه ی  انسانها را نجات داده است.

هرگاه انسانی را می بینیم که قلب عزیز از دست رفته ما در سینه او می طپد ؛ احساسی متفاوت خواهیم یافت از آنچه از تصور پوسیدگی همان قلب حادث میشود. فقط سطحی نگران و ظاهر بینان این عمل را تکه تکه کردن عزیران خود می پندارند – که اگر اینگونه هم باشد یقیناً تکه تکه کردن بهتر از پوسیدن و پلاسیده شدن است – اما ژرف اندیشان و واقع نگران این عمل را هدیه بخشی از تمامیت می دانند . مانند آنکه شاخه گلی از بوستان می چیند و با عشق به دیگری تقدیم می کند تا محبت و  عشق خود را بنمایاند.

اهدای یک عضو بعد از مرگ، اهدای شاخه گلی است که در بوستان دیگری می روید ، حیات می بخشد و خود نیز ادامه حیات می دهد و لبخند مسرت بر لب یک نیازمند و اطرافیان او و صد البته خداوند می نشاند.

هابیل بزرگ ، مرغوبترین و بهترین دام خود را برای خدا قربانی کرد و قابیل بدترین محصول باغ خود را . آنها که فرزند هابیلند چیزی را که دوست دارند می بخشند . یقیناً بخشیدن چیزی که از حیض انتفاع خارج است کاری هابیلی نیست .  داعیه هابیلی بودن در حالیکه از بخشیدن آنچه می پوسد و می پلاسد ابا داریم داعیه گزافی است.

این جملات از  یک وارسته معاصر است :

اگر زندگی ام متعلق به خودم بود و اگر از فقدانم خانواده و عائله ام آسیب نمی دیدند همه ی اعضایم را در زمان حیات به چندین انسان میدادم تا چند انسان باشم نه یک انسان ،‌ تا بجای چند نفر بخندم و چندین نفر را خوشحال کنم. اکنون که نمی توانم ،‌ با رضایت خاطر و به دیده منت تمامی اعضای قابل استفاده بدنم را بعد از مرگ با تمام عشقم به آفریدگار و آفریده های او به هر که نیازمند است تقدیم میکنم.

ما نیز می توانیم گوینده این چند جمله انسانی باشیم.

                                                                                                                                                               یوسف رحیم پور

                                                                                                                                                                ارومیه تیر86